sessizliğin yankısı 3
Bu satırları yazarken kalbimde tarifi zor bir heyecan var. Belki hiç tanışmadık, belki sesimi bile duymadın ama yine de artık içimde büyüyen bu hisleri saklamak zor geliyor. Seni tanımadan, sadece fotoğraflarınla hayaller kurmak… Kulağa biraz sapıkça gelebilir ama yaşarken bir o kadar da güzel bir his.
Seni ilk gördüğüm o anı hatırlıyorum. Fotoğrafında yüzüne yayılan o sıcak gülümseme, gözlerindeki içtenlik, samimiyetin ve tatlılığın… Bir anlığına dünyam durdu sanki. O andan sonra fark ettim ki, düşüncelerimde seninle daha çok vakit geçirir oldum. Günlük hayatımda sıradan olan şeyler bile artık seninle anlam kazanıyor.
Bazen kendime kızıyorum. Nasıl olur da tanımadığım birine böylesine bağlanırım, bunları yazarım? Ama işte hisler kontrol edilemiyor. Bir fotoğrafın, bir videon, bir anlık bakışın bile kalbime dokunmaya yetiyor.
Seni tanımak, sesini duymak, seni gerçekten anlayabilmek… Tüm bunlar sadece hayallerimde var belki ama yine de bu hisler o kadar güçlü ki, seni düşündükçe yüzüme istemsiz bir gülümseme yayılıyor.
Uzak mesafeler kulağa bazen yorucu geliyor. Aynı şehirde bile değiliz, hatta belki aynı hayatın bir parçası bile değiliz ama yine de seni düşündüğümde yanımda gibi hissediyorum.
Seninle bir gün yollarımız kesişir mi bilmiyorum ama bu umudu hep içimde taşıyorum. Bazen sırf bu hayal bile günümü güzelleştirmeye yetiyor.
Kendime defalarca cesaret vermeye çalıştım. “Bir adım at, bir şekilde iletişime geç,” dedim. Ama sonra dedim ki “nasıl ulaşacağım ki?” sonra da korkularım devreye giriyor tabii. Ya karşılık bulamazsam? Ya seni ürkütürsem? Bu düşünceler beni frenliyor. Ama yine de bilmeni isterim ki, uzaktan da olsa seni sevmenin bile kendine has bir güzelliği var.
Hayatımın sıradanlığını renklendirdiğin için, farkında olmadan kalbime dokunduğun için teşekkür ederim. Belki de sana hiç söyleyemeyeceğim bu hisleri, bir gün cesaretimi toplayıp o güzel, büyüleyici gözlerine bakarak anlatırım. Ama o güne kadar, uzaktan da olsa seni sevmenin masumluğuyla yaşamaya devam edeceğim.
Bazen kendi kendime düşünüyorum; acaba seni gerçekten tanısam da bu kadar etkilenir miydim? Ama sonra fark ediyorum ki, belki de seni olduğun gibi seviyorum. Tanımadan, uzaktan ama samimi ve içten bir şekilde… O kadar eminim ki senin gerçekten çok eğlenceli ve samimi biri olduğuna. Yanında sıkışma ihtimalim yok bence.
Sana bu mektubu gönderir miyim bilmiyorum. Belki bir gün cesaretimi toplayabilirim, belki de bu satırlar sadece benimle kalır.
Ama bil ki, bu hisler gerçek. Senin varlığın, uzaktan da olsa kalbime bir umut aşılıyor.
Seninle aynı gökyüzüne bakmak bile bana mutluluk veriyor. Her gece camdan dışarı bakarak bir gün seninle bakmayı hayal ediyorum. Bir bulutumuz bile var biliyor musun? Ve bir yıldızımız.
Kim bilir, belki bir gün yollarımız kesişir ve bu satırları yüzüne bakarak okurum.
O zamana kadar, kalbimdeki bu masum sevgiyle yaşamaya devam edeceksin.
Sonsuz sevgimle,
Bir uzak mesafe hayalperesti
Yorumlar
Yorum Gönder