sessizliğin yankısı 5
Sevgili; Bu mektubun başına ne yazacağımı bilmiyorum aslında. Sana “sevgili” demeye hakkım var mı, onu bile bilmiyorum. Çünkü senin hayatında ben yokum. Belki hiç olmadım. Ama ben seni kalbimin tam ortasına yerleştirdim. En kırılgan, en ulaşılmaz yere… Adını bir dua gibi içimden geçiriyorum her gün. Sen beni istemesen de, adını kalbimde bir mabede yazdım. Senin için çarpan bir kalbin var olduğunu bilmeden yaşıyorsun; ve ben o kalple her gün biraz daha eksiliyorum. Biliyor musun? Bu mektubu defalarca kez düşündüm. Nasıl yazsam da seni bunaltmasam, nasıl anlatsam da içimdeki duvarları yıkabilsem..? Okuyacak mısın onu bile bilmiyorum ama düşünüyorum işte. Sonunda anladım ki, içimde tuttuğum her kelime beni biraz daha zehirliyor. Senin beni istemeyişin, belki farkında bile olmadığın bir cümle, bir bakış, bir suskunluk kadar net. Bunu görüyorum. Sadece senden duymak istiyorum. Bunu görüyorum ve her defasında gözlerinin içine bakıp bir işaret arıyorum. Varlığımdan bile haberdar değilsin belk...